Romuald Frey

---

Życiorys

Romuald Frey to utalentowany muzyk, który swoją przygodę z muzyką rozpoczął od prywatnych lekcji gry na gitarze klasycznej. Uczestniczył również w zajęciach muzycznych organizowanych w Dzielnicowym Domu Kultury przy ul. Gottwalda we Wrocławiu oraz brał udział w wielu warsztatach gitarowych. Na początku swojej kariery muzycznej grał w młodzieżowych zespołach w Wrocławiu, takich jak Plejady oraz eRBe, z którym miał okazję wystąpić w Telewizji Katowice, co stało się jego pierwszym telewizyjnym debiutem.

W roku 1970 Romuald Frey był jednym z współzałożycieli zespołu Nurt. Później, jego kariera ewoluowała, gdy współpracował z zespołem Wojciecha Popkiewicza. Wraz z nim wystąpił na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Opolu, transmitowanym przez Telewizję Polską. Współpracował również z zespołami, w tym Ryszarda „Gwalberta” Miśka oraz Ireneusza Nowackiego; w składzie Peccavi (z Ryszardem Misiem, Wiesławem Misiem oraz Juliusz Mazurem) oraz zespołu Teatr Instrumentalny, gdzie także występował z innymi muzykami.

Frey z Teatrem Instrumentalnym wziął udział w spektaklu pt. Duch nie zstąpi bez pieśni podczas XII Festiwalu Jazz nad Odrą, którego premiera miała miejsce 22 marca 1975 w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu. W 1976 roku udoskonalał swoje umiejętności w warsztatach jazzowych Radost’76 (klasa gitarowa Marka Blizińskiego), co zostało uwiecznione w dokumentalnym filmie Gramy Standard! w reżyserii Andrzeja Wasylewskiego.

W ostatnich latach dekady 70. dołączył do zespołu Kameleon (1978–1979), z którym koncertował, nawiązując współpracę z Elżbietą Jodłowską. Podczas XVI KFPP w Opolu w czerwcu 1978 towarzyszył z kolei Beacie Andrzejewskiej, z którą nagrał utwór Ta nasza miłość w PR Opole. W lipcu tego samego roku wystąpił z Danutą Morel podczas Muzycznego Campingu w Lubaniu.

Po tym okresie grał w zespole Transport Band (1979–1981), a ich nagrania radiowe obejmowały takie utwory jak Teatr dnia oraz Prośba przy minus dwudziestu. Wśród ich hitów znajdowały się też A może by… i Obłęd, które w 1980 roku ukazały się na singlu. Na początku lat 80. Romuald Frey dołączył do Wrocław Bandu, orkiestry Polskiego Radia i Telewizji, która akompaniowała takim artystom jak Ewa Bem i Andrzej Zaucha.

Później grał w jazz-rockowej grupie Grupa Market (1982–1983) oraz rockowym zespole OZZY (1982–1984), z którym nagrał dwa single, którymi były Obcy raj, obce niebo / Budzi mnie bicie serc oraz Oliviera / List do Luizy. Jako kompozytor, Romuald Frey tworzył utwory, które zdobyły popularność, takie jak A może by… oraz Budzi mnie bicie serc (słowa napisane przez B. Olewicza). Romuald zetknął się z wieloma wybitnymi polskimi muzykami jazzowymi, w tym Kazimierzem Cwynarem oraz Ryszardem Sroką. W 1983 roku współtworzył z Stanisławem Zybowskiem pierwszy w Polsce duet gitar elektrycznych o nazwie Jazz Guitar Workshop oraz założył zespół Fire Exit.

W 1984 roku uczestniczył w nagraniu albumu Ewy Bem pt. Ewa Bem Loves The Beatles. Frey uczestniczył w licznych festiwalach, w tym Jazz nad Odrą oraz KFPP w Opolu, a także był członkiem zespołów akompaniujących uczestnikom Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Pracował też jako muzyk sesyjny, nagrywając dla Teatru Polskiego oraz Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu.

Po wyemigrowaniu do Szwecji w 1985 roku, Romuald grał w zespołach takich jak Keepers oraz Janne Jansson Band, a także współpracował z polską piosenkarką Fryderyką Elkaną. W 2000 roku wziął udział w Międzynarodowym Festiwalu Bluesa w Eslów. W latach 1998–1999 uczył gry na gitarze w szkole „Kalmar”, a w 2008 roku nagrał album pt. Green Colour, współpracując z takimi artystami jak Jacek Krzaklewski, Mieczysław Jurecki oraz Juliusz Mazur. W 2017 roku powrócił do reaktywowanej grupy Crash.

---

Oceń: Romuald Frey

---