Krzesimir Dębski

---

Pochodzenie

Dziadek Krzesimira Dębskiego, Leopold Dębski, był osobą pochodzącą z drobnej szlachty, należącej do herbu Radwan. Urodził się w Kołomyi, gdzie jego familia doświadczyła ciężkich represji po powstaniu styczniowym. W trakcie I wojny światowej, pełniąc funkcję lekarza w szpitalu we Włodzimierzu Poleskim, poznał Ukrainkę Anisję Czemierkin, która miała korzenie kozackie. Po zakończeniu wojny, małżeństwo Dębskich osiedliło się we Lwowie, gdzie przywitało na świecie dwóch synów: Jerzego i Włodzimierza Sławosza. W latach trzydziestych XX wieku rodzina przeprowadziła się do Kisielina w dawnym województwie wołyńskim, a Leopold kontynuował pracę jako lekarz, często oferując pomoc ubogim mieszkańcom bez opłat.

Rodzice Krzesimira, Aniela Sławińska i Włodzimierz Sławosz Dębski, zdecydowali się na zaręczyny w dramatycznym okresie obrony kościoła w Kisielinie, kiedy to stawiali opór atakom nacjonalistów ukraińskich z UPA. Po tym tragicznym wydarzeniu, rodzina przez kilka dni ukrywała się u swoich zaprzyjaźnionych ukraińskich sąsiadów. Po powrocie do Kisielina, dziadkowie Krzesimira zostali porwani przez bojówkę UPA i zamordowani. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, Włodzimierz Dębski, ojciec kompozytora, prowadził prywatne śledztwo w sprawie okoliczności zaginięcia swoich rodziców. Tylko po jego śmierci, Krzesimir dowiedział się, że jego dziadków zamordował szkolny kolega jego ojca, który rzekomo pomagał w prowadzeniu poszukiwań. Ten człowiek odszedł z tego świata wkrótce po tym, jak jego rola została ujawniona.

Włodzimierz Dębski, ojciec Krzesimira, był utalentowanym pianistą. Z opowieści syna wynika, że wielokrotnie bywał zapraszany przez niemieckiego oficera do jego rezydencji, aby wspólnie grać na cztery ręce fragmenty Symfonii Beethovena. Mimo odniesionych ran i amputacji nogi, Włodzimierz zgłosił się do służby w 27. Wołyńskiej Dywizji Armii Krajowej, częściowo uczestnicząc w jej całym szlaku bojowym. Również Aniela przyłączyła się do dywizji, aczkolwiek małżeństwo spotkało się ponownie dopiero po wojnie w Zamościu, gdzie zorganizowali swoje życie, wstępując w związek małżeński i osiedlając się w pobliskim rejonie Wałbrzycha.

Przebieg kariery zawodowej

W trakcie swojej edukacji w szkole średniej Krzesimir Dębski rozwijał swoje umiejętności muzyczne, grając w lokalnych zespołach amatorskich, takich jak The Hazards i Maszyna Rytmu. Jego debiut miał miejsce w 1973 roku na Festiwalu Młodzieżowej Muzyki Współczesnej w Kaliszu, przyciągając uwagę swoimi zdolnościami.

W 1976 roku, na festiwalu „Jazz nad Odrą” we Wrocławiu, Dębski zadebiutował jako jazzowy skrzypek w zespole Warsztat, zdobywając czwarte miejsce. Rok później, jego zespół zajął już trzecią lokatę, a on sam uplasował się na drugiej pozycji w kategorii nagród indywidualnych. W 1979 roku Krzesimir postanowił opuścić Warsztat, po czym rozpoczął współpracę z kabaretem Tey, zespołem jazzowym Kazimierza Jonkisza oraz orkiestrami – Zbigniewa Górnego oraz Orkiestrą Ósmego Dnia.

Od 1980 roku, jako lider jazzowego zespołu String Connection, Dębski koncertował w 25 krajach, w tym niemal całej Europie oraz w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Jego zespół brał udział w licznych festiwalach jazzowych, takich jak te w Baden-Baden, Paryżu, Hadze, Helsinkach, Berlinie, Montrealu, Reno, Norymberdze, Bilbao i Budapeszcie, a także na Jazz Jamboree w Warszawie. Działał równocześnie jako solista, zdobywając szereg prestiżowych nagród, w tym pierwszą nagrodę Światowego Konkursu Jazzowego w Hoeilaart w Belgii w 1983 roku oraz Nagrodę im. Stanisława Wyspiańskiego w 1985 roku.

W latach 80. systematycznie zdobywał tytuł „Najlepszego Skrzypka, Kompozytora, Aranżera Roku” w ankietach magazynu „Jazz Forum”. W 1985 roku znalazł się wśród dziesięciu najlepszych skrzypków jazzowych według amerykańskiego pisma Down Beat. Dębski zyskał również wiele nagród w różnych konkursach radiowych oraz płytowych. Brał udział w festiwalach w takich miastach jak Reno, Paryż, Norymberga, Helsinki, Haga, Montreal, Kongsberg i Baden-Baden. W ciągu swojej kariery nagrał kilkanaście płyt, będąc autorem własnych kompozycji, i współpracował z uznanymi światowymi artystami, takimi jak Tony Lakatosem i Charles Tolliver.

Od 1988 roku przeorientował swoją karierę na kompozycję i aranżację, tworząc muzykę wykorzystującą różnorodne wpływy i trendy ze współczesnej muzyki. W ostatnich latach stworzył ponad 50 utworów symfonicznych i kameralnych, w tym operę, cztery oratoria oraz 11 koncertów instrumentalnych. Jest laureatem wielu kolejnych konkursów kompozytorskich, w tym z okazji 25-lecia Festiwalu „Poznańska Wiosna Muzyczna”, a także nagród takich jak Kanadyjskiej Akademii Filmowej „Genie Award ’88” oraz nagrody premiera za Twórczość dla Dzieci. Ponadto, nagrywał audycje dla stacji radiowych w Warszawie, Opolu, Szczecinie, Malmö, San Francisco i Oslo, a także w Baden-Baden.

Dębski współpracował także z autorem tekstów piosenek Jackiem Cyganem, co przyczyniło się do rozwoju jego twórczości muzycznej. W przeszłości pełnił również funkcję wiceprezesa Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej i prowadził letnie kursy muzyczne w takich miejscach jak Ankara, Darmstadt i San Diego. Poza tym, komponował muzykę filmową, teatralną oraz eksperymentalną, skomponował ponad 40 utworów symfonicznych i kameralnych oraz utwory do 50 filmów fabularnych i telewizyjnych, a także do 35 sztuk teatralnych i dla dzieci. Jest również autorem ponad 100 piosenek.

Założył działalność dyrygencką, przygotowując nagrania m.in. dla Sony Classical Records, a także prowadził koncerty z udziałem wybitnych artystów międzynarodowych, takich jak José Carreras, Ewa Małas-Godlewska, Nigel Kennedy, Adam Makowicz, Canadian Brass, Vadim Riepin, Jean-Luc Ponty, Mark O’Connor, John Blake, Alberto Iglesias czy José Cura. Film Andrzeja Maleszki – Maszyna zmian, w której wykorzystano muzykę Dębskiego, otrzymał nominację do Emmy Award ’98.

W 2000 roku otrzymał nagrodę Fryderyk za kompozytora roku oraz nagrodę Międzynarodowej Akademii Filmowej – Philip Award za muzykę do filmu „Ogniem i mieczem”. Rok później zdobył nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Grecji za muzykę do „W pustyni i w puszczy”. W 2010 roku został odznaczony Orderem Ecce Homo, honorem przyznawanym przez Kapitułę tego odznaczenia, za jego wysiłki w muzycznym opisywaniu życia. W 2017 roku uhonorowano go medalem Pro Patria za szczególne zasługi dla tradycji niepodległościowej, a 26 maja 2024 roku odebrał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Do czerwca 2023 roku prowadził klasę kompozycji i aranżacji w swojej Alma Mater – Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu. W 2020 roku uzyskał tytuł profesora sztuki, co stanowi zwieńczenie jego bogatej kariery w muzyce.

Nagrody

Indywidualne

W uznaniu swoich znakomitych osiągnięć, Krzesimir Dębski zdobył liczne nagrody i wyróżnienia, które świadczą o jego talencie i wpływie w świecie muzyki. W 1977 roku zajął drugie miejsce na Studenckim Festiwalu Jazzowym Jazz nad Odrą odbywającym się we Wrocławiu. Rok później, w 1978, został uhonorowany nagrodą specjalną na tym samym festiwalu. W latach 1983 do 1988 zbierał tytuły muzyka, kompozytora i aranżera roku w ankietach renomowanego czasopisma „Jazz Forum”, co dodatkowo podkreśla jego uznanie w środowisku jazzowym.

W 1985 roku Krzesimir otrzymał Nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki im. S. Wyspiańskiego, a także pierwszą nagrodę na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu za piosenkę „Diamentowy kolczyk”.

Rok 1986 przyniósł mu jeszcze większe uznanie, gdy został uznany przez krytyków amerykańskiego pisma „Down Beat” za jednego z dziesięciu najlepszych skrzypków jazzowych na świecie. Tego samego roku zdobył również pierwszą nagrodę na Poznańskiej Wiośnie Muzycznej oraz władzę dodatkowe wyróżnienie w konkursie kompozytorskim za muzykę do spektaklu „Wielkoludy”.

Kolejne lata były równie owocne. W 1987 Krzesimir otrzymał tytuł aranżera roku w ankiecie czytelników „Jazz Forum”, a w 1988 roku zdobył drugie i wyróżnienie na KFPP w Opolu za utwory „Będzie tak, jak jest” oraz „Zakazany owoc”. W 1988 roku odebrał również Genie Award od Kanadyjskiej Akademii Filmowej.

Przez lata Dębski wzbogacał swoje osiągnięcia, zdobywając nagrody i wyróżnienia za muzykę do filmów i spektakli, w tym Nagrodę Prezesa Rady Ministrów w 1989 roku oraz Nagrodę „Fryderyk” za „Kompozytora roku” w 2000. W 2004 roku został uhonorowany Złotą Kaczką za muzykę do filmu i serialu „Stara baśń”, a w 2010 otrzymał Order „Ecce Homo” za swoje osiągnięcia w opisywaniu życia muzyką.

W ciągu lat Dębski zgromadził nieprzeciętną liczbę nagród, w tym nagrodę „Master of Cinemagic” w 2011 i Grand Prix II Zamojskiego Festiwalu Filmowego w 2014 roku. Jego talent doceniany był także na arenie międzynarodowej, co owocowało honorami takimi jak Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Nagroda Artystyczna Miasta Poznania w 2023 roku. Najnowsze osiągnięcia obejmują m.in. Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” w 2024.

Zespołowe

Ponadto, Dębski był również członkiem zespołów muzycznych, z którymi miał okazję zdobywać nagrody. W 1976 roku zespół „Warsztat” zdobył IV nagrodę na Studenckim Festiwalu Jazzowym Jazz nad Odrą. Następnie w 1977 roku grupa ta znalazła się na III miejscu podczas tego samego festiwalu. W 1978 roku „Orkiestra Ósmego Dnia” została wyróżniona na festiwalu Jazz nad Odrą, co wskazuje na wszechstronność i umiejętności współpracy w projektach muzycznych.

Jednak najbardziej znaczącym osiągnięciem Dębskiego na scenie zespołowej była pierwsza nagroda przyznana zespołowi „String Connection” podczas Ogólnoświatowego Konkursu Jazzowego w 1983 roku w Hoeillart w Belgii. Jego wkład w muzykę zespołową również przyczynił się do wielu sukcesów i uznania w międzynarodowym środowisku muzycznym.

Kompozycje

Muzyka orkiestrowa

Twórczość Krzesimira Dębskiego w dziedzinie muzyki orkiestrowej jest niezwykle bogata i różnorodna. Jego prace z lat 1980-tych zawierają takie dzieła jak:

• 1980 – Cantabile h moll [wersja I] na orkiestrę smyczkową,
• 1980 – Cantabile h moll [wersja II] na flet, klarnet i orkiestrę smyczkową,
• 1980 – Cantabile h moll [wersja III] na skrzypce i big-band,
• 1985 – Musica per archi – na orkiestrę smyczkową,
• 1990 – Passacaglia Improvisazioni – na orkiestrę symfoniczną,
• 1990 – Synchromie – Dance Fantasy – na orkiestrę symfoniczną,
• 1990 – Three Forms – na orkiestrę symfoniczną,
• 1992 – Moment Musical – na orkiestrę symfoniczną,
• 1993 – Toccata – na orkiestrę symfoniczną,
• 1993 – Concertino na orkiestrę,
• 1993 – Sinfonietta – na orkiestrę symfoniczną,
• 1994 – Country in E [wersja I] na orkiestrę symfoniczną,
• 1995 – Preludium – Interludium – Postludium – na orkiestrę smyczkową,
• 1995 – Bulgarian Country na orkiestrę symfoniczną,
• 1996 – Zyklus – na orkiestrę symfoniczną,
• 1996 – Tempi concertati – na orkiestrę smyczkową,
• 1997 – London in Cracow na orkiestrę symfoniczną,
• 1999 – Opel Fantasy na orkiestrę symfoniczną,
• 2000 – Musica da camera na orkiestrę smyczkową,
• 2000 – Taniec huculski na skrzypce solo i orkiestrę symfoniczną,
• 2000 – Taniec huculski [wersja II] na klarnet i orkiestrę symfoniczną,
• 2001 – Musica Dominicana – na orkiestrę dętą,
• 2003 – Dances of Poland na orkiestrę,
• 2003 – Trojak Jubileuszowy na orkiestrę symfoniczną,
• 2007 – Autumnity – na orkiestrę symfoniczną,
• 2008 – Muzyka na Powstanie Wielkopolskie na orkiestrę dętą i zespół perkusyjny,
• 2009 – Taniec huculski na orkiestrę,
• 2011 – Sarabanda con episodi na orkiestrę,
• 2012 – Bassophilia na gitarę basową i orkiestrę,
• 2012 – Concerto piccolo na orkiestrę smyczkową,
• 2012 – Dark Side of Venus na orkiestrę,
• 2013 – Power of Winds na symfoniczną orkiestrę dętą,
• 2014 – Wariacje na temat K. Dębskiego na orkiestrę symfoniczną,
• 2016 – For Symphony na orkiestrę symfoniczną,
• 2017 – Polonaise D-minor na orkiestrę symfoniczną,
• 2017 – Dziewczyny ze Lwowa – na multipercussion i smyczki,
• 2018 – Zielona Irlandia -taniec symfoniczny,
• 2021 – Papricoso stettinese della una Villa – na orkiestrę smyczkową,
• 2021 – Impressionie per percussione – na orkiestrę perkusyjną,
• 2023 – Bojan Duke of Dingac – na orkiestrę symfoniczną.

Kompozycje na instrumenty solowe i orkiestrę

Kompozytor ten nie ograniczał się jedynie do muzyki orkiestrowej, a jego utwory na instrumenty solowe z towarzyszeniem orkiestry cieszą się również dużym uznaniem:

• 1978 – Fantazja – na organy i orkiestrę symfoniczną,
• 1990 – Impromptu – na skrzypce, wiolonczelę, fortepian i orkiestrę symfoniczną,
• 1990 – Solo, duo, trio e orchestra – na skrzypce, wiolonczelę, fortepian i orkiestrę symfoniczną,
• 1990 – Koncert na skrzypce i orkiestrę nr 1,
• 1990 – Koncert skrzypcowy nr 1,
• 1990 – Concertino na skrzypce i orkiestrę,
• 1991 – Koncert fortepianowy nr 1 [Czeczeński],
• 1992 – Sentimental déjà vu [wersja I] na kwartet smyczkowy,
• 1992 – Sentimental déjà vu [wersja II] na orkiestrę smyczkową,
• 1995 – Preludium – Interludium – Postludium na orkiestrę smyczkową,
• 1995 – Concerto per corno e orchestra,
• 1995 – Koncert fortepianowy nr 2,
• 1995 – Solo, Duo, Trio na skrzypce, wiolonczele, fortepian i orkiestrę symfoniczną,
• 1997 – Concerto per flauto dolce nr 1 – na flet i orkiestrę smyczkową,
• 1997 – Pieśń Heleny na skrzypce i orkiestrę symfoniczną,
• 1998 – Koncert na klarnet i orkiestrę smyczkową,
• 1998 – Koncert na flet i orkiestrę,
• 1998 – Koncert fletowy nr 2,
• 1998 – Koncert na skrzypce i orkiestrę symfoniczną nr 2,
• 1999 – Koncert podwójny – na skrzypce, altówkę i orkiestrę symfoniczną (na 2 Stradivariusy),
• 1999 – Double Concerto na skrzypce, altówkę i orkiestrę symfoniczną,
• 2000 – Notturno – na skrzypce, altówkę i orkiestrę symfoniczną,
• 2000 – Landscape – klarnet i orkiestrę symfoniczną,
• 2000 – Quasi una fantasia – na skrzypce i orkiestrę smyczkową,
• 2001 – W góry idziemy po życie – na róg alpejski i orkiestrę,
• 2002 – Sounds from Serengeti – na skrzypce, obój i orkiestrę smyczkową,
• 2004 – New Romantic Expectations na skrzypce i orkiestrę smyczkową,
• 2004 – New Romantic Temptations na skrzypce i orkiestrę smyczkową,
• 2004 – Quasi una fantasia na skrzypce i orkiestrę smyczkową,
• 2004 – Koncert na wiolonczelę i orkiestrę symfoniczną,
• 2005 – Solemn Concerto na trąbkę, organy i orkiestrę symfoniczną,
• 2005 – Q + O – na kwartet smyczkowy i orkiestrę symfoniczną,
• 2006 – Capriccio per cello solo,
• 2007 – Autumnity na orkiestrę symfoniczną,
• 2007 – Koncert na trzy klarnety i orkiestrę,
• 2008 – New Romantic Temptation na saksofon tenorowy i smyczki,
• 2008 – Koncert jazzowy na skrzypce i orkiestrę,
• 2009 – Quandtophonie na wiolonczelę i orkiestrę symfoniczną,
• 2009 – Stories for Double Bass & Orchestra na kontrabas i orkiestrę symfoniczną,
• 2009 – Dos lid far jidisze fidl na skrzypce i orkiestrę smyczkową,
• 2012 – Musicophilia na akordeon i smyczki,
• 2013 – Concerto for Sax na saksofon i orkiestrę,
• 2013 – Passacaglia per pianoforte & orchestra,
• 2013 – New Miami Sound na orkiestrę,
• 2014 – Back in Kat na symfoniczną orkiestrę dętą,
• 2014 – Koncert na gitarę i orkiestrę,
• 2015 – Oxygenical Sounds Piano Concerto nr. 3,
• 2016 – Musicophilia II na akordeon i orkiestrę,
• 2017 – Musicophillia III na akordeon i orkiestrę,
• 2018 – Jazz Concerto na skrzypce i orkiestrę.

Kompozycje wokalno-instrumentalne

W dziełach wokalno-instrumentalnych Dębski łączy muzykowanie z tekstem, przekształcając emocje w piękne melodie. Oto kilka przykładów z jego twórczości:

• 1988 – Oratorium Pie Jesu Domine – na sopran, tenor, chór i orkiestrę symfoniczną,
• 1988 – Missa puerorum – na chór chłopięcy, obój, klarnet, fagot, organy, perkusję i orkiestrę smyczkową,
• 1988 – Missa brevis – na chór chłopięcy, obój, klarnet, fagot i organy,
• 1989 – Psalmodia Paratum cor meum Deus – na chór mieszany a cappella,
• 1990 – Laudate Dominum – na chór żeński, obój, klarnet, fagot i organy,
• 1990 – Laudate Dominum na chór chłopięcy,
• 1992 – Laudate Dominum na chór żeński, obój, klarnet, fagot i organy (lub smyczki),
• 1993 – Biografioły [do poezji Stanisława Barańczaka] – na 6 głosów męskich,
• 1994 – Kantata e sonata na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną,
• 1995 – Kantata o Świętym Zygmuncie – na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną,
• 1996 – Poemat o mieście Lublinie, oratorium na sopran, tenor, recytatora, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną,
• 1997 – 7 Pieśni do poezji Wisławy Szymborskiej – na sopran, tenor, chór żeński i orkiestrę symfoniczną,
• 1999–2001 – Quo Vadis Oratorio,
• 2000 – Misterium [wersja II] na sopran solo, 2 recytatorów, chór mieszany i orkiestrę,
• 2002 – Symfonia nr 1 „Nihil Homine Mirabilius” na mezzosopran solo, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną,
• 2003 – Symfonia nr 2 „Ver Redit” na sopran solo, baryton solo, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną,
• 2003 – Taniec Sudecki na orkiestrę symfoniczną i chór mieszany,
• 2003 – Kujawiak Pomorski na orkiestrę symfoniczną i chór mieszany,
• 2006 – Formy – na głosy, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną,
• 2006 – Ave Maria na głos i orkiestrę symfoniczną,
• 2007 – Psalm nr 1 do poezji Czesława Miłosza – na chór i orkiestrę symfoniczną,
• 2007 – Lux Aeterna – trzy pieśni na chór mieszany a cappella,
• 2008 – Oratorium Kres Kresów na sopran, chór mieszany i orkiestrę,
• 2008 – Cosmopolis na chór mieszany i orkiestrę,
• 2009 – INTOIBO AD ALTARE DEI na chór mieszany i orkiestrę symfoniczną,
• 2009 – Litania Wołyńska,
• 2009 – EXXLESIASTICUS XXX na sopran, chór mieszany i orkiestrę,
• 2010 – Rhythmi Urbani na chór i orkiestrę, dzieło napisane na zamówienie miasta Szczecinek z okazji 700-lecia,
• 2017 – Misterium na głos solo, chór i orkiestrę symfoniczną,
• 2017 – Witkacego Portrety Kobiet na głos solo, chór i orkiestrę symfoniczną,
• 2018 – Akatyst na chór i orkiestrę symfoniczną,
• 2019 – Bogurodzica na chór i orkiestrę,
• 2019 – Vanitas głos solo i orkiestrę na chór i orkiestrę symfoniczną,
• 2019 – Śpiewy historyczne wg. J. Niemcewicza,
• 2020 – Oratorium Wieluńskie na chór i orkiestrę symfoniczną,
• 2021 – Exegi monumentum na chór i orkiestrę symfoniczną,
• 2022 – Symfonia „Kadisz 1942” na głos solo i orkiestrę symfoniczną.

Muzyka teatralna i baletowa

W twórczości Krzesimira Dębskiego można znaleźć wiele znakomitych dzieł związanych z teatrem i baletem. Jego życie artystyczne obfituje w różnorodne realizacje, które dobrze oddają jego umiejętności i wszechstronność. Oto przykłady spektakli, które stanowią znaczące osiągnięcia w jego dorobku:

• 1995 – Ballada o Kasi i drzewie, reż. Andrzej Maleszka,
• 1995 – Pułapka, reż. Wojciech Wieczorkiewicz,
• 1986 – Wielkoludy, reż. Andrzej Maleszka,
• 1987 – Party Ballet na taśmę, reż. Mirosław Różalski,
• 1988 – Igraszki kobiet, reż. Stefan Szaciłowski,
• 1988 – Balladyna, reż. Jan Machulski,
• 1991 – Historia o ptaku Cis, reż. Witold Mazurkiewicz,
• 1991 – Mama-Nic, reż. Andrzej Maleszka,
• 1992 – Burza w teatrze Gogo, reż. Maciej Korwin,
• 1992 – Album z tego świata, reż. Ewa Wycichowska,
• 1993 – Ptaki, czyli kosmiczne jajo, reż. Czesław Sieńko,
• 1993 – Ramdam gadające lustro, reż. Jerzy Moszkowicz,
• 1993 – Płatonow, reż. Jerzy Jarocki,
• 1994 – Teatr niekonsekwencji, reż. Waldemar Modestowicz,
• 1996 – Gapcio, reż. Wojciech Wieczorkiewicz,
• 1996 – Płatonow – Akt pominięty, reż. Jerzy Jarocki,
• 1996 – Gimpel Głupek, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 1996 – pastorałka, reż. Jarosław Kilian,
• 1997 – O krasnoludkach i o sierotce Marysi, reż. Wojciech Wieczorkiewicz,
• 1997, 1999 – Rycerz niezłomny, reż. Maciej Wojtyszko,
• 1997 – Piaskowy zegar, reż. Beata Wrzosek,
• 1997 – Ewa Hitler pali Camele, reż. Jacek Koprowicz,
• 1997, 2003 – Śleboda, czyli powaby życia, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 1998 – Kosmos, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 1998 – Drzewo, reż. Izabella Cywińska,
• 1998, 2001 – Pan Plamka i jego kot, reż. Dariusz Miłkowski,
• 1998 – Mruczanki Kubusia Puchatka, reż. Wojciech Wieczorkiewicz,
• 1998, 2003 – Sen nocy letniej, reż. Jarosław Kilian,
• 1998 – Ubu Król, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 1998 – Iwona, księżniczka Burgunda, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 1998 – Wspólny pokój, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 1998 – Kłopoty Kacperka, reż. Jarosław Kilian,
• 1999 – Słowicza wyspa, reż. Wojciech Wieczorkiewicz,
• 1999 – Medyk mimo chęci, reż. Krzysztof Zalewski,
• 1999 – Kubuś Puchatek, reż. Wojciech Wieczorkiewicz,
• 1999 – Kurs mistrzowski, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 1999 – Igraszki z diabłem, reż. Jarosław Kilian,
• 1999 – Jasiek, reż. Andrzej Maleszka,
• 1999, 2004 – Ślub, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 1999 – Towarzysz podróży, reż. Wojciech Wieczorkiewicz,
• 1999 – Żelazna konstrukcja, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 1999 – Operetka, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2000 – Księżniczka na ziarnku grochu, reż. Joanna Łupinowicz,
• 2000 – Makbet, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2000 – Panienka z Tacny, reż. Bogdan Augustyniak,
• 2000 – Super Mozart, reż. Jacek Sylwin,
• 2000 – Król Edyp, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2000 – La dolce vita, reż. Zofia Rudnicka,
• 2000 – Dzikie łabędzie, reż. Stanisław Ochmański,
• 2001 – Play Strindberg, reż. Andrzej Łapicki,
• 2001 – Detektyw, pies Bobi i lustro, reż. Joanna Łupinowicz,
• 2001 – Ferdydurke, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2002 – Oni, reż. Lech Chojnacki,
• 2003 – Przerżnąć sprawę, reż. Marek Wortman,
• 2003 – Hulajgęba, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2003 – Tańce Rzeczpospolitej, muzyka baletowa, reż. Ewa Głowacka, Zofia Rudnicka,
• 2003 – Rudolf Valentino, reż. Zofia Rudnicka,
• 2004 – Trans-Atlantyk, reż. Janusz Opryński, Witold Mazurkiewicz,
• 2005 – Mimo wszystko, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2005 – Parady, reż. Krzysztof Zalewski,
• 2006 – Wujaszek Wania, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2007 – Hamlet, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2008 – Zdarzyło się w Jeruzalem, reż. Elżbieta Szlufik – Pańtak,
• 2008 – Pornografia, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2008 – Proces, reż. Waldemar Śmigasiewicz,
• 2011 – Kaprys Łazarza, reż. Janusz Zaorski.

Teatr Telewizji

• 1989 – Raz swawolny Tadeuszek, reż. Aleksander Czekanowski,
• 1990 – Jan Maciej Karol Wścieklica, reż. Jacek Bunsch,
• 1993 – Gyubal Wahazar, reż. Jacek Bunsch,
• 1994 – Tośka, reż. Andrzej Maleszka,
• 1995 – Łowca jasnowidzów, reż. Jacek Koprowicz,
• 1995 – Ramdam, reż. Jerzy Moszkowicz,
• 1996 – U progu jesieni, reż. Jacek Koprowicz,
• 1997 – Mistrz, reż. Agnieszka Lipiec – Wróblewska,
• 1997 – Piękno, reż. Izabella Cywińska,
• 1998 – Dama od Maxima, reż. Janusz Józefowicz,
• 1998 – Drzewo, reż. Izabella Cywińska,
• 1998 – Płatonow – Akt pominięty, reż. Jerzy Jarocki,
• 1998 – Yes, panie McLuhan, reż. Olaf Lubaszenko.

Oprócz teatru, Krzesimir Dębski próbował również swoich sił w musicalach. Przykłady jego pracy w tej dziedzinie obejmują:

• 1987 – Bunt komputerów, musical dla dzieci, reż. Wojciech Kępczyński,
• 1988 – Opowieść o Ptaku Cis, wg J. Kulmowej, musical dla dzieci, reż. Witold Mazurkiewicz,
• 2004 – Dzieje grzechu, reż. Anna Kękuś-Poks,
• 2012 – Nie ma Solidarności bez Miłości, reż. Maciej Wojtyszko, Adam Wojtyszko,
• 2015 – Rękopis znaleziony w Saragossie, reż. Maciej i Adam Wojtyszko,
• 2015 – Dzieje Grzechu, musical na motywach S. Żeromskiego, reż. Anna Kękuś-Poks,
• 2017 – Trzej muszkieterowie, reż. Konrad Imiela,
• 2018 – Przerwana cisza, reż. Michał Znaniecki.

Warto również wspomnieć o jego dorobku operowym, z którego warto szczególnie wyróżnić:

• 2020 – Hiob, reż. Tomasz Cyz.

Filmografia

Kompozytor

Filmy pełnometrażowe

• 1985 – Medium,
• 1985 – Potrzask,
• 1986 – Pokój dziecinny,
• 1986 – Cudowne dziecko,
• 1987 – Kingsajz,
• 1987 – Opowieść Harleya,
• 1988 – Alechemik,
• 1988 – Złodziej,
• 1989 – Deja vu,
• 1990 – Janka,
• 1990 – Mów mi Rockefeller,
• 1991 – Skarga,
• 1991 – V.I.P.,
• 1992 – Szwadron,
• 1993 – Człowiek z…,
• 1993 – Goodbye Rockefeller,
• 1993 – Koloss,
• 1993 – Motyw cienia,
• 1994 – Oczy niebieskie,
• 1996 – Autoportret z kochanką,
• 1996 – Matka swojej matki,
• 1997 – Ciemna strona Wenus,
• 1997 – Kochaj i rób co chcesz,
• 1997 – Prostytutki,
• 1997 – Washington Square (Plac Waszyngtona),
• 1998 – Sto minut wakacji,
• 1999 – Gwiazdka w Złotopolicach,
• 1999 – Ogniem i mieczem,
• 1999 – …gdzie mój starszy syn Kain (dokument),
• 2000 – Koniec świata u Nowaków,
• 2000 – Król sokołów,
• 2001 – Pieniądze to nie wszystko,
• 2001 – Stacja,
• 2001 – Tam i z powrotem,
• 2001 – W pustyni i w puszczy,
• 2002 – Sfora: Bez litości,
• 2002 – Co kryje kurz… (dokument),
• 2003 – Polisz kicz projekt,
• 2003 – Stara baśń – kiedy słońce było bogiem,
• 2003 – Oczyszczenie (dokument),
• 2006 – Szatan z VII klasy,
• 2007 – Magiczne drzewo,
• 2009 – Ranczo Wilkowyje,
• 2007 – Białoruski walc (dokument),
• 2011 – 1920 Bitwa warszawska,
• 2012 – Sztos 2.

Seriale

• 1988 – Alchemik Sendivius,
• 1990 – Janka,
• 1992 – Aby do świtu…,
• 1992 – Mama – nic,
• 1992 – Żegnaj Rockefeller,
• 1993−1994 – Bank nie z tej ziemi,
• 1993 – Jacek,
• 1995 – Maszyna zmian,
• 1995, 1998 – Matki, żony i kochanki,
• 1996 – Maszyna zmian. Nowe przygody,
• 1996 – Tajemnica Sagali,
• 1997–2008 – Złotopolscy,
• 1998 – Gwiezdny pirat,
• 1999 – Sto minut wakacji,
• 1999–2000 – Czułość i kłamstwa,
• 1999-2008 – Na dobre i na złe,
• 1999 – Palce lizać,
• 2000 – Ogniem i mieczem,
• 2001 – W pustyni i w puszczy,
• 2001 – Więzy krwi,
• 2002 – Sfora,
• 2003–2006 – Magiczne drzewo,
• 2003-2008 – Na Wspólnej,
• 2004 – Stara baśń,
• 2006–2016 – Ranczo,
• 2006 – Szatan z VII klasy.

Filmy krótkometrażowe

• 1983 – Urodził się motyl,
• 1984 – Stomp,
• 1986 – XYZ,
• 1988 – Sposób na Piotrusia,
• 1993 – Jakub,
• 1994 – Przestrzeń Krzesimira…,
• 1997 – Polowanie.

Filmy animowane

• 1985 – Dalej… dalej,
• 1985 – Zwykła podróż,
• 1986 – Wnętrze,
• 1999 – O zabawkach dla dzieci z cyklu Czternaście bajek z Królestwa Lailonii Leszka Kołakowskiego.

Dyrygent

Filmy pełnometrażowe

• 1985 – Medium,
• 1986 – Cudowne dziecko,
• 1987 – Kingsajz,
• 1989 – Deja vu,
• 1990 – Janka,
• 1991 – 30 Door Key,
• 1991 – Dziecko szczęścia,
• 1991 – Papierowe małżeństwo,
• 1992 – Szwadron,
• 1992 – Białe małżeństwo,
• 1992 – Le violeur impuni (Sprawa kobiet),
• 1993 – Człowiek z…,
• 1993 – Goodbye Rockefeller,
• 1994 – Oczy niebieskie,
• 1995 – Awantura o Basię,
• 1995 – Kidnapped,
• 1995 – Całkowite zaćmienie (Total Eclipse),
• 1995 – The Choir,
• 1996 – Autoportret z kochanką,
• 1996 – Bliss,
• 1996 – Matka swojej matki,
• 1996 – True Blue (Zbuntowana załoga),
• 1997 – Ciemna strona Wenus,
• 1997 – Prostytutki,
• 1999 – Gwiazdka w Złotopolicach,
• 1999 – Ogniem i mieczem,
• 2000 – Król sokołów,
• 2001 – Pieniądze to nie wszystko,
• 2001 – Stacja,
• 2001 – Tam i z powrotem,
• 2001 – W pustyni i w puszczy,
• 2002 – Bez litości,
• 2003 – Polisz kicz projekt,
• 2003 – Stara baśń,
• 2007 – Ranczo Wilkowyje.

Seriale

• 1990 – Janka,
• 1992 – Żegnaj Rockefeller,
• 1993 – Wow,
• 1996 – Awantura o Basię,
• 1996 – Maszyna zmian. Nowe przygody,
• 1997–2008 – Złotopolscy,
• 2000 – Ogniem i mieczem,
• 2002 – Sfora,
• 2003–2006 – Magiczne drzewo,
• 2004 – Stara baśń,
• 2006–2008 – Ranczo,
• 2006 – Szatan z VII klasy.

Piosenki

• Będzie tak, jak jest,
• Czas nas uczy pogody,
• Diamentowy kolczyk,
• Dumka na dwa serca (piosenka promująca film Ogniem i mieczem),
• Mały biznes (piosenka z filmu Mów mi Rockefeller),
• Matki, żony i kochanki (piosenka z serialu),
• Mrok,
• Muszelko, ratuj mnie,
• Na dobre i na złe (piosenka z serialu),
• Nie od razu raj (piosenka z serialu Sfora),
• Przyjaciel wie…,
• Rzeka marzeń (piosenka promująca film W pustyni i w puszczy),
• Stan pogody,
• Szuflandia (piosenka z filmu Kingsajz),
• Video-dotyk,
• Za mały,
• Zakazany owoc,
• Zima lubi dzieci,
• Zmysły precz (piosenka z filmu Kingsajz),
• Życie jest nowelą (piosenka z serialu Klan).

Przed kamerą

• 1991 – V.I.P. jako kompozytor w studiu nagrań,
• 1997 – Ciemna strona Wenus jako Znany dyrygent na uroczystości w pałacu,
• 1997 – Linia opóźniająca w cyklu filmowym Opowieści weekendowe jako kierownik muzyczny programu,
• 2002 – Bez litości jako Skrzypek,
• 2002 – Rób swoje, ryzyko jest twoje jako Krzysztof Kaldorf, reżyser filmu Przodem do tyłu,
• 2002 – Sfora jako Skrzypek.

Filmy dokumentalne

• jako on sam,
• 1985 – World music,
• 1986 – Od raga do rocka z Joe Berendtem,
• 1994 – Przestrzeń Krzesimira…,
• 1999 – Było sobie miasteczko…

Życie prywatne

Krzesimir Dębski jest osobą o bogatym życiu prywatnym. Dwukrotnie zawierał związek małżeński. Z pierwszą żoną doczekał się dwóch dzieci: syna Tolisława oraz córki Dobromiłę. W jego życiu pojawiła się druga żona, znana piosenkarka Anną Jurksztowicz, z którą ma syna Radzimira. Dodatkowo, Dębski przyjął pod swoją opiekę córkę Anny, Marię, której tożsamość również związana jest z jej pierwszym małżeństwem.

---

Oceń: Krzesimir Dębski

---